İnsafın zerresi yok mudur sende Yakıp kül eyledin sen beni Ayşe'm Çayırlı-çimenli bir bağdım dünde Şimdi çöl eyledin sen beni Ayşe'm
Sevgilim bakmaya doyamıyorum Sensizse hayatım sayamıyorum Başka güzellere uyamıyorum Sanki kul eyledin sen beni Ayşe'm
Sevda bahçesinde konduğum çiçek Ben idim özünü somuran böcek O zaman açmıştın sevgiyle kucak Şimdi yüreğimde bal oldun Ayşe'm
Sensiz gözlerimi uyutamadım Çaresiz gönlümü avutamadım Yanıyom bir yudum su yutamadım Gelip dudağınla sunsana Ayşe'm
Arif aşkın böylesini görmedi Domurcuk gülüne elin sürmedi Bekledi sokakta eve girmedi Yoruldum düşüyom tut kaldır Ayşe'm |
|
|